Χαμένα κορμιά | Chat, eat & read...

10/29/2015 03:01:00 π.μ.


Πριν από περίπου 2 εβδομάδες είχα βρεθεί με το μετρό στη στάση ''Πανεπιστήμιο'' για μια δουλειά που είχα. Ακριβώς έξω από το μετρό λοιπόν ήταν ένας κυριούλης που είχε πάγκο με βιβλία και τα πούλαγε 3 ευρώ το ένα! Έκατσα λοιπόν λίγο να δω τα βιβλία του μήπως βρω κάτι καλό και το πάρω. Ένα όμως βιβλίο μου κέντρισε το ενδιαφέρον, αρχικά με τον τίτλο του και στη συνέχεια με αυτά που έγραφε στο οπισθόφυλλο. Το βιβλίο όπως καταλαβαίνετε λέγεται ''Χαμένα κορμιά''. Αρχικά, όταν διάβασα τον τίτλο, λέω θα έχει να κάνει με ναρκωτικά και τέτοια, αλλά τελικά έκανα λάθος (καμία σχέση το βιβλίο με αυτό που φαντάστηκα). Είναι ένα μυθιστόρημα με κοινωνική και πολιτική χροιά, μικρό σε έκταση (157 σελίδες), γραμμένο από τον Διονύση Μαρίνο. Θα προσπαθήσω να σας πω την υπόθεση χωρίς να κάνω κανένα spoiler (αν και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει ιδιαίτερη πλοκή, ώστε να κάνω spoiler...):
Υπόθεση (αυτό που γράφει πίσω το βιβλίο...): Ότι διαβάσεις σε αυτό το βιβλίο είναι αλήθεια...ή περίπου. Αν το επιλέξεις, αναλαμβάνεις πλήρως την ευθύνη των πράξεων σου...ή περίπου.
Κάποιο πρωί ένας άντρας χάνεται. Θα μπορούσε να είναι μια κοινή ιστορία αν την επόμενη μέρα, κάτω από επίσης αδιευκρίνιστες συνθήκες, δεν χανόταν και μια φοιτήτρια και αν την επόμενη δεν χανόταν και ο εκπρόσωπος της αποκαλυπτικής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Ως εδώ καλά;; Όχι! Γιατί σε καταιγιστικούς ρυθμούς αρχίζουν να χάνονται ο ένας μετά τον άλλον οι άνθρωποι στο δρόμο. Αδιακρίτως. Πλούσιοι, φτωχοί, άσχημοι, όμορφοι. Κάποια ρουφήχτρα τους καταπίνει. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει δράση, που σημαίνει ότι μπαίνουν στο κόλπο ο στρατός, οι παρακρατικοί, οι ''κίτρινοι'' δημοσιογράφοι, παραψυχολόγοι, μάντεις, ξεματιάστρες, κολ γκέρλς και άλλα συναφή επαγγέλματα. Φυλάξου γιατί όλα εδώ πληρώνονται.
Την επόμενη φορά μπορεί να είσαι εσύ αυτός που θα χαθεί.
Ένα μυθιστόρημα παράδοξο, καυστικό, αιρετικό, ένα απολαυστικό ανοσιούργημα.
Να σας πω και εγώ με λίγα λόγια τι συμβαίνει στη ιστοριά. Κάποια μέρα, στην Ελλάδα μόνο, αρχίζουν να χάνονται οι άνθρωποι χωρίς διακρίσεις. Χάνονται, εξαφανίζονται ξαφνικά. Δεν ανοίγει η γη να τους καταπιεί ούτε υπάρχει κάποιο σημάδι πριν εξαφανιστεί κάποιος, απλά γίνεται. Κανείς δεν ξέρει τι γίνεται, ποιός κρύβεται πίσω από αυτό, γιατί συμβαίνει, που πάνε οι άνθρωποι, αν θα γυρίσουν ποτέ, πότε θα σταματήσει αυτή η τρομοκρατία κλπ. Αφού έχει εξαφανιστεί ο μισός πληθυσμός της χώρας τα πράγματα παίρνουν άγριες διάστασεις. Φανταστείτε να χάνεται κάθε μέρα κόσμος, ξαφνικά όλα δεν θα αρχίσουν να υπολειτουργούν;; Αρχικά υπολειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες, η καθαριότητα του δήμου, τα εργοστάσια ώσπου να φτάσει στο σημείο να υπολειτουργεί η κυβέρνηση και η αστυνομία. Στη χώρα επικρατεί η αναρχία, δεν υπάρχει υποτυπώδης αστυνόμευση και ο καθένας κάνει ότι θέλει. Δημιουργούνται συμμορίες που λεηλατούν, καίνε περιουσίες, βιάζουν, σκοτώνουν. Ο καθένας κοιτάει να βγάλει το μάτι του άλλου πριν προλάβει να τον σκοτώσει κάποιος άλλος. Στη συνέχεια δεν θα σας πω τι γίνεται γιατί υπάρχει μια τροπή στην όλη κατάσταση, αλλά όποιος είναι περίεργος μπορεί να αναζητήσει μόνος του το τέλος, διαβάζοντας το βιβλίο.
Η υπόθεση είναι ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον για εμένα. Όταν ξεκίνησα να διαβάσω το βιβλίο και σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει στο οπισθόφυλλο περίμενα κάτι διαφορετικό. Περίμενα ότι θα ήταν ένα μυθιστόρημα μυστηρίου που θα ασχολούνταν με το πως και το γιατί χάθηκαν οι άνθρωποι, κάτι γενικά που να έχει αγωνία και δράση. Απογοητεύτηκα αρκετά όταν είδα ότι δεν πρόκειται για τέτοιου είδους βιβλίο, γιατί ο συγγραφέας είχε μια πολύ καλή υπόθεση στα χέρια του και θα μπορούσε να κάνει θαύματα αν την αξιοποιούσε έτσι. Εκείνος προτίμησε να τη χρησιμοποιήσει για βγάλει μερικά κοινωνικά και πολιτικά συμπεράσματα.

 Ο τρόπος που αφηγείται την ιστορία είναι αρκετά ''παγωμένος''. Εννοώ ότι λέει την ιστορία σαν να έχει κάτσει σε ένα σημείο του δρόμου και παρατηρεί τι γίνεται στον κόσμο. Δεν μας δίνει μερικά στοιχεία για την υπόθεση, όπως θα περίμενες ότι θα έκανε ο συγγραφέας, αντίθετα σου λέει ότι θα έβλεπες κι εσύ αν ήσουν εκεί σαν θεατής και παρακολουθούσες το χάος που επικρατούσε. Επίσης ένα άλλο ''περίεργο'' χαρακτηριστικό είναι ότι δεν έχει πρωταγωνιστές. Δεν μιλάει για κάποιο συγκεκριμένο ήρωα, ούτε έχουμε περισσότερες πληροφορίες για κάποιον άνθρωπο του βιβλίου. Ούτε ονόματα δίνει π.χ τους έλεγε ''ο αρχηγός της αστυνομίας''. ''ο πρωθυπουργός'', ''η γριά κυρία'' και πάει λέγοντας. Ίσως όμως αυτό το έκανε για να δώσει μια συμβολική και διαχρονική χροιά, και να μην μείνουμε στο πως λένε τον αστυνομικό, τον δικηγόρο, τον δημοσιογράφο κλπ.
Επίσης δεν μου άρεσε κάτι όσον αφορά τον τρόπο γραφής του βιβλίου. Παρόλο που ήταν μικρό και η υπόθεση δεν ήταν πολύπλοκη, στο τέλος κατέληξε να είναι ένα σχετικά δύσκολο και κουραστικό βιβλίο. Αυτό έγινε γιατί ο συγγραφέας χρησιμοποιεί δύσκολο λεξιλόγιο σε σημεία που θα μπορούσε να έχει πιο απλές, καθημερινές λέξεις. Παρόλο που ποτέ δεν είχα πρόβλημα με άγνωστες λέξεις σε βιβλία που έχω διαβάσει, σε αυτό το βιβλίο είχα μερικές και χρειάστηκε να τις ψάξω στο internet για να καταλάβω τι θέλει να πει ο ''ποιητής''. Επιπλέον, (ειδικά όταν περιέγραφε κάτι ή κάποιον) χρησιμοποιούσε πολλά, ανούσια, κοσμητικά επίθετα. Δηλαδή κάποια στιγμή είχε μια γραμμή με επίθετα για να περιγράψει κάποιον. Τα επίθετα πάνω κάτω σήμαιναν το ίδιο πράγμα και ήταν και δύσκολες λέξεις, που δεν τις συναντάς συχνά. Κατέληξα λοιπόν να διαβάσω τα 2 πρώτα επίθετα και μετά προχώρησα στην παρακάτω σειρά μέχρι να βρω που συνεχίζεται η ιστορία. Όλο αυτό, εμένα, μου έκανε λίγο σαν επίδειξη λεξιλογίου, να δείξει ότι ξέρει να χρησιμοποιεί περίπλοκους όρους, αλλά μπορώ να τον δικαιολογήσω γιατί αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο του.
Είχα διαβάσει παραπάνω από το μισό βιβλίο και ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω που το πήγαινε, γιατί είχε επιλέξει να γράψει έτσι την ιστορία. Ώσπου κάποια στιγμή, εντελώς άκυρα, χωρίς να διαβάζω το βιβλίο, μου ήρθε μια αναλαμπή που τελικά με βοήθησε να καταλάβω το βιβλίο και το νόημα του. (Από κάτω θα σας γράψω ποιο συμπέρασα έβγαλα εγώ μέσα από αυτό το βιβλίο. Βέβαια όπως ξέρετε το γράψιμο είναι μια τέχνη και κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά κάθε δημιούργημα. Αν μέχρι εδώ σας έχει κινήσει την περιέργεια για να το διαβάσετε αλλά νιώθετε ότι αν διαβάσετε αυτά που θα γράψω παρακάτω, θα είναι σαν να σας χαλάω όλη την υπόθεση ή ότι είναι σαν να σας δίνω το συμπέρασμα έτοιμο στο πιάτο, τότε παραλείψτε την επόμενη παράγραφο).

 Συμπέρασμα: Όποιος διαβάσει το βιβλίο θα δει ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να βγάλει πολλά νοήματα και συμπεράσματα για την κοινωνία, την πολιτική, την εξουσία και τους ανθρώπους. Βέβαια το κακό είναι ότι πρόκειται για ένα μικρό βιβλίο οπότε αναγκαστικά ''μπερδεύει'' αυτά τα πολλά θέματα μαζί, με αποτέλεσμα να μπερδεύεσαι κι εσυ ο ίδιος στο τέλος. Εγώ να φανταστείτε, άρχισα να καταλαβαίνω το βιβλίο μόλις το τελείωσα και το άφησα στην άκρη. Μέσα από τις διάφορες περιπτώσεις και ιστορίες των ανθρώπων και τις αλλαγές που γίνονταν λόγω των εξαφανίσεων, βγαίνουν συμπεράσματα για την κοινωνία στο σύνολο της:
  • Μερικοί άνθρωποι αγχνώνονται και φοβούνται μόνο όταν ένα πρόβλημα απειλήσει τους ίδους. Μπορεί λίγα μέτρα πιο πέρα να καίγεται το σπίτι του γείτονα και εκείνος να επαναπαυφθεί ότι ''σιγά μην κινδυνέψει το σπίτι μου'', οπότε δεν του καίγεται καρφί για τον πόνο του άλλου. Μόνο όταν η φωτιά φτάσει να απειλήσει το δικό του σπίτι, θα ξυπνήσει και θα κάνει κάτι.
  • Ο άνθρωπος έχει καταντήσει να είναι τόσο ερωτευμένος με το χρήμα που κάνει τα πάντα για να το αποκτήσει. Ακόμα και αν δεν μπορεί να το χαρεί ο ίδιος, αρκεί που το έχει. Συγκεκριμένα είχε μια περίπτωση το βιβλίο όπου κάποιοι άνθρωποι, από ένα συγκεκριμένο επάγγελμα, απαιτούσαν (μέσα σε όλο αυτό το χάος με τις εξαφανίσεις) να αυξηθεί ο μισθός τους. Όταν το πέτυχαν αισθανόντουσαν περήφανοι και ικανοποιημένοι, παρόλο που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να εξαφανίζονταν και να μην μπορούσαν να χαρούν τα παραπάνω λεφτά. Ίσως μέσα από αυτό βγαίνει κιόλας ότι όταν πρόκειται για χρήμα ο άνθρωπος τυφλώνεται και γίνεται ανόητος.
  • Η αναρχία σας πολίτευμα δεν μπορεί να σταθεί, όπως το οραματίζονται οι αναρχικοί. Συγκεκριμένα έχει μέσα στο βιβλίο μία φράση που μου έμεινε και με προβλημάτισε αρκετά. Έλεγε λοιπόν: ''...αν ένα πρωί εγκαθιδρυόταν η αναρχία επί της γης, τότε οι αναρχικοί είτε δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης, είτε θα γίνονταν με τη σειρά τους οι νέοι ηγήτορες, άρα και οι νέοι καταπιεστές.'' Πριν μερικά χρόνια, και έχοντας περάσει το στάδιο της εφηβείας και της ''επανάστασης'', υποστήριζα (στα λόγια) την αναρχία. Όχι ότι ήξερα τι ακριβώς σήμαινε, δεν το είχα σκεφτεί, απλά άκουγα που το λέγανε πολλοί της ηλικίας μου και συμφωνούσα κι εγώ. Όταν όμως, με αφορμή αυτή τη φράση, κάθησα και το σκέφτηκα έφτασα στο συμπέρασμα ότι η αναρχία είναι καθαρά μια ουτοπία. Φανταστείτε ένα πρωί να ξυπνήσουμε, να γίνει μια επανάσταση σε όλο τον κόσμο και να κατέβουν από την εξουσία όλοι οι ισχυροί, να υπάρχει ακυβερνησία. Τότε λογικό είναι, αφού δεν θα υπάρχουν νόμοι, να νιώθεις απροστάτευτος και ανήμπορος. Για αυτό κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να πάρεις το νόμο στα χέρια σου. Θα κάψεις, θα λεηλατήσεις, μπορεί να αναγκαστείς και να σκοτώσεις, απλά και μόνο για να επιβιώσεις εσύ και η οικογένια σου. Ίσως αργότερα γίνουν ''ομάδες'' με πολλούς ανθρώπους οι οποίοι θα ενώνουν να όπλα τους και τις δυνάμεις τους για να προστατευτούν από άλλους ανθρώπους που θα θέλουν να τους βλάψουν. Όμως όσο πιο πολλοί θα μπουν σε αυτή την ομάδα, τόσο πιο ισχυρή θα γίνεται. Με αποτέλεσμα κάποια στιγμή αυτή η ομάδα να γίνει η πιο ισχυρή ομάδα ανθρώπων σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή και αργότερα σε όλο τον κόσμο. Αφού οι άνθρωποι αυτής της ομάδας θα είναι οι πιο ισχυροί θα αναγκάζουν τους άλλους, τους κατώτερους, να κάνουν αυτό που θέλουν και να δουλεύουν για το συμφέρον των ισχυρών. Και ρωτώ: Αυτό δεν είναι μια μορφή εξουσίας;; Άρα, δεν μπορεί να υπάρξει αναρχία όπως την οραματίζονται πολλοί, γιατί ακόμα και αν γίνει απόπειρα ακυβερνησίας, το αποτέλεσμα που θα φέρει είναι πάλι να έρθει η εξουσία και να κυβερνήσει με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. 
  • Ότι και να γίνει, και να καταστραφεί ο κόσμος, να γίνει η Δευτέρα Παρουσία, ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Μόνο για μια στιγμή θα νοιαστεί για τους γύρω του, να βοηθήσει, αλλά όταν σταθεί στα πόδια του, πάλι θα γίνει εγωιστής. Θα κοιτάει το συμφέρον του, η μόνη του έννοια θα είναι πως να βγάλει περισσότερα και περισσότερα λεφτά και φήμη. Στο βιβλίο αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από τη σκηνή όπου οι άνθρωποι μόνο για μια στιγμή σταμάτησαν ότι και έκαναν και ενδιαφέρθηκαν για αυτό που συμβαίνει γύρω τους, και αυτό γιατί τους επηρέαζε άμεσα. Αμέσως μετά όμως, όταν στάθηκαν στα πόδια τους άρχισαν πάλι να κοιτάνε το συμφέρον τους και να έχουν ως στόχο πως θα βγάλουν περισσότερα χρήματα, πως θα προβληθούν, πως θα πάρουν αυξήσεις και προαγωγές και πως θα βολευτούν. 
Μετά από όλα αυτά τα συμπεράσματα λοιπόν, αποκόμισα ένα ακόμα, πιο γενικό συμπέρασμα. Αν παρατηρήσετε όλα αυτά, όλες αυτές οι καταστάσεις ελαβαν χώρα μόνο στην Ελλάδα. Και δυστυχώς, όλα τα παραπάνω συμπεράσματα αφορούν τον Έλληνα και το σημερινό τρόπο ζωής. Σαν να έχει περάσει στο DNA μας να αποζητούμε χρήμα, φήμη, δόξα με όποιο τίμημα, χωρίς να νοιαζόμαστε τι θα πρέπει να θυσιάσουμε. Μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσεις την αξιοπρέπεια σου, την οικογένεια σου...αλλά τι σε νοιάζει;; Αφού θα βγάλεις λεφτά..!! (Για να μην παρεξηγηθούμε, το λέω εντελώς ειρωνικά). Και δεν μιλάω για τα ''μεγάλα κεφάλια'' αυτής της χώρας, αλλά για τον απλό κόσμο. Τη νοσοκόμα, τον ταξιτζή, το γιατρό, τον οικοδόμο. Και κακά τα ψέμματα, ο Έλληνας αν βολευτεί δεν το κουνάει από εκεί. 
Αυτά ήταν λοιπόν τα συμπεράσματα που αποκόμισα από αυτό το βιβλίο. Βέβαια από τότε που το διάβασα με έχει προβληματίσει αρκετά και το φέρνω συχνά στο μυαλό μου, με αποτέλεσμα κάθε φορά να βγάζω ένα ακόμα συμπέρασμα για την κοινωνία. Αρχικά δεν μου άρεσε αυτό το βιβλίο και ήθελα να το αφήσω στη μέση, αλλά τελικά χαίρομαι που το διάβασα γιατί μπορεί να μην είχε την τρομερή υπόθεση ή να μην ήταν γραμμένο όπως θα ήθελα να είναι, αλλά με τον τρόπο του σε εκπλήσσει στο τέλος. Δεν περίμενα ότι ένα τέτοιο βιβλίο, που δεν μου άρεσε πολύ, θα με προβλημάτιζε τόσο και θα με έβαζε να σκεφτώ και να αναθεωρήσω αρκετά πράγματα για τον κόσμο (όσο τον έχω ζήσει!). Θα συνιστούσα να το διαβάζατε μόνο αν έχετε υπομονή και δεν το αφήσετε στη μέση. Μπορεί όταν το διαβάσετε να μην καταλάβετε τίποτα, αλλά στο τέλος θα είναι όλα πιο ξεκάθαρα.
Αυτά από εμένα λοιπόν και το βιβλίο μου...Με λίγα λόγια δεν μου άρεσε σαν βιβλίο (ο τρόπος γραφής, η πλοκή όπως την είχε αναπτύξει ο συγγραφέας) αλλά μου άρεσαν τα μηνύματα που πέρασε μέσα από το βιβλίο του. Πείτε μου στα σχόλια πως σας φάνηκε το βιβλίο από το review που σας έκανα και αν θα το διαβάζατε ή αν το έχετε διαβάσει και πως σας φάνηκε! Επίσης θα ήθελα να μου προτείνετε βιβλία που σας αρέσουν για να τα ψάξω και να τα διαβάσω! Εμείς θα τα πούμε στο επόμενο post, μέχρι τότε...
Να περνάτε καλά και πολλά φιλιά!!

Share This Story

Tags: , , , ,

You Might Also Like

2 σχόλια

  1. Angierzz3 Νοεμβρίου 2015 στις 2:01 π.μ.

    Σου έδωσα το Liebster Award :) Θα βρεις όλες τις οδηγίες για την συνέχεια εδώ: http://beautyydust.blogspot.gr/2015/11/liebster-award.html

    Φιλάκια ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Hliana Mac3 Νοεμβρίου 2015 στις 11:29 π.μ.

      Σ' ευχαριστώ πολύ για το βραβειάκι! Αν και έχω ξανακάνει το Liebster award, μπορεί να το ξανακάνω γιατί είναι άλλες οι ερωτησείς! Πολλά φιλιά xx

      Διαγραφή