Falling apart... | Thoughts
9/21/2015 01:29:00 μ.μ.
Προειδοποίηση: Σήμερα δεν σας έχω ένα ευχάριστο post, οπότε αν καλή μου φίλη ήρθες για τα συνηθισμένα ''ξέγνοιαστα'' post μου, σε συμβουλεύω να ξαναπεράσεις σε 1-2 ημέρες, όπου θα έχω αυτό που ψάχνεις. Για σήμερα έχω ένα μεγάλο, λιγάκι ψυχοπλακωτικό κείμενο γεμάτο με σκέψεις που έχω κάνει σε μια όχι και τόσο εύκολη στιγμή για εμένα. Γενικά αυτή η περίοδος της ζωής μου δεν είναι η καλύτερη, θα έλεγα ότι ζορίζομαι πολύ και δεν μου βγαίνει καλά. Είναι σκέψεις που έκατσα και έγραψα για να με βοηθήσουν να ξεσπάσω. Από την ώρα που έγραψα αυτές τις σκέψεις έχουν περάσει 2 μέρες και η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα πολύ για το αν θα ήταν χρήσιμο να τα μοιραστώ αυτά μαζί σας (είναι αρκετά προσωπικά και δεν το έχω ξανακάνει, οπότε νιώθω σαν να ''ξεγυμνώνομαι''). Μετά σκέφτομαι ότι αν κάποιος που νιώθει σαν και εμένα, το διαβάσει, μπορεί να τον βοηθήσει να σκεφτεί ότι δεν είναι ο μόνος που νιώθει έτσι. Αυτά είχα να πω, όποιος θέλει το διαβάζει, και ελπίζω να βοηθήσει κάποιον (και παρακαλώ πολύ, όχι κριτική στα σχόλια).
Έχεις νιώσει ποτέ ότι δεν ανήκεις σε αυτόν τον κόσμο;; Εγώ πολλές φορές και όσο μεγαλώνω ακόμα περισσότερο. Έτσι νιώθω για πολλούς λόγους..Νιώθω ότι δεν είμαι φυσιολογική (και ούτε θα γίνω ποτέ), νιώθω ότι φέρομαι αλλόκοτα, όχι σαν τα παιδιά της ηλικίας μου. Κάθε φορά νιώθω ότι πνίγομαι στις ίδιες μου τις σκέψεις και όσο και να προσπαθώ να κάνω αυτό που θέλω, πάντα πιέζομαι να κάνω αυτό που πρέπει. Αυτό που πρέπει να κάνουν όλα τα ''φυσιολογικά'' παιδιά της ηλικίας μου. Και στο τέλος προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό που ''πρέπει'' είναι αυτό που θέλω. Κι εκεί δεν τα καταφέρνω και νιώθω ότι γίνεται μια έκρηξη από σκέψεις στο κεφάλι μου και πνίγομαι...Κάθε φορά, όταν γίνεται αυτό καταλήγω να κλαίω στο δωμάτιο μου και να αναρωτιέμαι τι σκατά συμβαίνει με εμένα. Γιατί νιώθω τόσο διαφορετική;; Νομίζω ποτέ δεν θα μπορέσω να μιλήσω σε κάποιον με απόλυτη ειλικρίνεια για το τι γίνεται στο κεφάλι μου, τι σκέψεις μου περνάνε. Είμαι σίγουρη ότι έστω και από μέσα τους θα μου βάλουν ταμπέλες: Φυγόπονη, τεμπέλα, ανώριμη, φαντασμένη, τρελή..και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ακόμα και να κάνω μια προσπάθεια να εξηγήσω σε κάποιον τον τρόπο σκέψης μου, να τον βάλω στο μικρό, γυάλινο, ιδιωτικό κόσμο που ζω (ή που θα ήθελα να ζω), δεν θα τα καταφέρω. Πάντα θα αποκρύπτω κάτι γιατί θα φοβάμαι το τι θα σκεφτεί, και αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον για την ώρα δεν μπορώ να το αλλάξω. Και ξέρεις, όταν για τόσα χρόνια σκέφτεσαι τόσα πολλά και δεν μπορείς να τα πεις σε κάποιον, τρελαίνεσαι. Ίσως αυτός είναι και ένας λόγος που μιλάω πολύ μόνη μου. Με εμένα μπορώ να πω τα πάντα.
Δεν νιώθω φυσιολογική, όπως ένας 18χρονος. Ούτε στην εμφάνιση, ούτε στη συμπεριφορά, ούτε στον τρόπο σκέψης. Υποτίθεται σε ένα φυσιολογικό άτομο της ηλικίας μου, θα του άρεσε να βγαίνει συνέχεια, να κάνει τη ζωή του, να κάνει τις τρέλες του. Εγώ δεν θέλω. Θέλω να κάθομαι σπίτι μου και να περνάω τις περισσότερες ώρες μόνη μου, κάνοντας πράγματα που μου αρέσουν. Σίγουρα σε κάποιον θα του περάσει από το μυαλό ότι αυτά είναι συμπτώματα κατάθλιψης. Δεν είμαι ειδικός για να πω αν έχω κάποιας μορφής κατάθλιψη ή όχι, αλλά το θέμα είναι ότι κάνω κάτι που με ευχαριστεί και με κάνει να αισθάνομαι άνετα. Όσες φορές έχω συγκρίνει τη ζωή που κάνω, με τη ζωή που κάνουν άλλα παιδιά της ηλικίας μου, στενοχωριέμαι πάρα πολύ και θυμώνω. Στενοχωριέμαι γιατί βλέπω πόσο ''διαφορετική'' είμαι από τον περίγυρο μου, πόσο μπορεί να ξεχωρίζω και θυμώνω γιατί είναι κάτι που γίνεται μόνο του. Δεν επιλέγω αυτό τον τρόπο σκέψης. Δεν τον ελέγχω. Μερικές φορές που έχω προσπαθήσει να πιέσω τον εαυτό μου ότι μου αρέσει να κάνω πράγματα που κάνουν άλλοι της ηλικίας μου, έχω αποτύχει γιατί από ένα σημείο και μετά δεν το χαίρομαι, αντιθέτως με αγχώνει. ΠΆΡΑ ΠΟΛΎ. Άλλοι δεκαοχτάριδες βγαίνουν τα βράδια, ξενυχτάνε και γυρίζουν ξημερώματα. Ξέρω ότι σε αυτή την ηλικία αυτό είναι το φυσιολογικό, αλλά δεν μπορώ αν το ακολουθήσω. Φοβάμαι, αγχώνομαι και πανικοβάλλομαι. Οπότε δεν βλέπω το λόγο να πιεστώ να μπω σε αυτή τη διαδικασία που θα μου δημιουργήσει τέτοια συναισθήματα.
Φοβάμαι πάρα πολλά πράγματα στον κόσμο, στην καθημερινότητα. Φοβάμαι να κυκλοφορήσω το βράδυ, φοβάμαι να πηγαίνω κάπου μόνη μου, φοβάμαι να κάνω κάτι καινούργιο, φοβάμαι τις αποφάσεις και τα ρίσκα. Ξέρω ότι τους φόβους μπορούμε και πρέπει να τους νικάμε, αλλά νιώθω πολύ αδύναμη για να το κάνω. Φοβάμαι επίσης ότι με τη συμπεριφορά μου και με τα τόσα πράγματα που φοβάμαι, θα χάσω και τους φίλους μου. Δεν θα βγεις μια φορά με τους φίλους σου, δε θα βγεις δύο, δεν θα βγεις τρεις, στο τέλος θα απομακρυνθείτε. Εκείνοι θα γίνουν ''φυσιολογικοί'' και εγώ θα βουτηχτώ περισσότερο στο βούρκο μου. Συνέχεια τα σκέφτομαι όλα αυτά, έχω γνώση του τι θα γίνει αν παραμείνω η ίδια, αλλά δεν έχω τη δύναμη να το αλλάξω. Δε νιώθω ''φυσιολογική'', τα περισσότερα παιδιά στην ηλικία μου έχουν ένα στόχο για το μέλλον τους και προσπαθούν να το πετύχουν με κάθε δυνατό τρόπο, γιατί έχουν ένα όραμα. Εγώ δεν έχω τίποτα. Αν μπορούσα να κάνω όποια δουλειά ήθελα, θα διάλεγα να κάνω αυτό που κάνω τώρα, να είμαι blogger. Να κάνω αυτό που αγαπάω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τώρα, και να μπορώ να ζω από αυτό. Αυτό για τον υπόλοιπο κόσμο δεν είναι φυσιολογικό, δεν μπορεί να είναι δουλειά, όπως για τους γονείς μου. Τους το είπα και που να καταλάβουν, μπλογκ έλεγα, μπλοκ έλεγαν..τι να εξηγήσω, δεν θα καταλάβει κανείς. Για εμένα όμως δεν είναι τόσο παράλογο, τόσες κοπέλες bloggers βλέπω στο εξωτερικό ότι ζουν από το blogging. Κι ίσως αυτό να είναι χειρότερο, να ξέρεις ότι σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου, κάποιοι ζουν το όνειρό σου κι εσύ εδώ δεν μπορείς να το αγγίξεις. Αν έπρεπε να διαλέξω μια ''φυσιολογική'' δουλειά, αυτή θα ήταν να ασχοληθώ με την αισθητική. Αλλά πόσο διατεθειμένος είσαι να παλέψεις για να κάνεις κάτι που δεν σε ευχαριστεί 100%;;
Δεν ξέρω αν είμαι φυσιολογική, δεν νιώθω φυσιολογική και δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ ή αν θα πρέπει να γίνω. Νιώθω ότι όλοι πάνε να με βάλουνε σε ένα καλούπι στο οποίο δεν ταιριάζω. Και πιέζομαι ασφυκτικά..Ελπίζω να μη σπάσω γιατί δεν ξέρω αν θα έχει επιστροφή.
Ελπίζω να μη φτάσω στα 30 μου και να συνειδητοποιήσω ότι έχω μετανιώσει για τις επιλογές που έχω πάρει. Ελπίζω να γίνει ένα θαύμα και να μπορέσω να ζήσω όπως θέλω, η δουλειά μου να είναι το blog μου και να με πιστέψουν όλοι όσοι τώρα με περνάνε για παλαβή και ανώριμη. Ελπίζω να μην καταλήξω μετά από χρόνια να σιχαίνομαι τη δουλειά μου και τη ζωή μου, επειδή προσπάθησα να κάνω αυτό που πρέπει, αυτό που κάνουν όλοι και όχι αυτό που θέλω. Αισθάνομαι σαν ένα μικρό παιδί που του ζητάνε όλοι και απαιτούνε να πάρει αποφάσεις και να σκέφτεσαι σαν 18χρονος..Νιώθω σαν παιδί που φτιάχνει φανταστικούς κόσμους για να επιβιώνει..Και αυτό θέλουν να μου στερήσουν...
Τόσες ώρες γράφω, κλαίω, κλαίω, γράφω..Έχω τρομερή ημικρανία και το πρόσωπο μου καίει. Πάντα έτσι καταλήγει, κάθε γαμημένη φορά..Μακάρι όλο αυτό να βοήθησε κάποιον που σκέφτεται έτσι και να δει ότι δεν είναι μόνος του...και να δω κι εγώ ότι δεν είμαι μόνη μου..Ελπίζω...
Έχεις νιώσει ποτέ ότι δεν ανήκεις σε αυτόν τον κόσμο;; Εγώ πολλές φορές και όσο μεγαλώνω ακόμα περισσότερο. Έτσι νιώθω για πολλούς λόγους..Νιώθω ότι δεν είμαι φυσιολογική (και ούτε θα γίνω ποτέ), νιώθω ότι φέρομαι αλλόκοτα, όχι σαν τα παιδιά της ηλικίας μου. Κάθε φορά νιώθω ότι πνίγομαι στις ίδιες μου τις σκέψεις και όσο και να προσπαθώ να κάνω αυτό που θέλω, πάντα πιέζομαι να κάνω αυτό που πρέπει. Αυτό που πρέπει να κάνουν όλα τα ''φυσιολογικά'' παιδιά της ηλικίας μου. Και στο τέλος προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό που ''πρέπει'' είναι αυτό που θέλω. Κι εκεί δεν τα καταφέρνω και νιώθω ότι γίνεται μια έκρηξη από σκέψεις στο κεφάλι μου και πνίγομαι...Κάθε φορά, όταν γίνεται αυτό καταλήγω να κλαίω στο δωμάτιο μου και να αναρωτιέμαι τι σκατά συμβαίνει με εμένα. Γιατί νιώθω τόσο διαφορετική;; Νομίζω ποτέ δεν θα μπορέσω να μιλήσω σε κάποιον με απόλυτη ειλικρίνεια για το τι γίνεται στο κεφάλι μου, τι σκέψεις μου περνάνε. Είμαι σίγουρη ότι έστω και από μέσα τους θα μου βάλουν ταμπέλες: Φυγόπονη, τεμπέλα, ανώριμη, φαντασμένη, τρελή..και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ακόμα και να κάνω μια προσπάθεια να εξηγήσω σε κάποιον τον τρόπο σκέψης μου, να τον βάλω στο μικρό, γυάλινο, ιδιωτικό κόσμο που ζω (ή που θα ήθελα να ζω), δεν θα τα καταφέρω. Πάντα θα αποκρύπτω κάτι γιατί θα φοβάμαι το τι θα σκεφτεί, και αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον για την ώρα δεν μπορώ να το αλλάξω. Και ξέρεις, όταν για τόσα χρόνια σκέφτεσαι τόσα πολλά και δεν μπορείς να τα πεις σε κάποιον, τρελαίνεσαι. Ίσως αυτός είναι και ένας λόγος που μιλάω πολύ μόνη μου. Με εμένα μπορώ να πω τα πάντα.
Δεν νιώθω φυσιολογική, όπως ένας 18χρονος. Ούτε στην εμφάνιση, ούτε στη συμπεριφορά, ούτε στον τρόπο σκέψης. Υποτίθεται σε ένα φυσιολογικό άτομο της ηλικίας μου, θα του άρεσε να βγαίνει συνέχεια, να κάνει τη ζωή του, να κάνει τις τρέλες του. Εγώ δεν θέλω. Θέλω να κάθομαι σπίτι μου και να περνάω τις περισσότερες ώρες μόνη μου, κάνοντας πράγματα που μου αρέσουν. Σίγουρα σε κάποιον θα του περάσει από το μυαλό ότι αυτά είναι συμπτώματα κατάθλιψης. Δεν είμαι ειδικός για να πω αν έχω κάποιας μορφής κατάθλιψη ή όχι, αλλά το θέμα είναι ότι κάνω κάτι που με ευχαριστεί και με κάνει να αισθάνομαι άνετα. Όσες φορές έχω συγκρίνει τη ζωή που κάνω, με τη ζωή που κάνουν άλλα παιδιά της ηλικίας μου, στενοχωριέμαι πάρα πολύ και θυμώνω. Στενοχωριέμαι γιατί βλέπω πόσο ''διαφορετική'' είμαι από τον περίγυρο μου, πόσο μπορεί να ξεχωρίζω και θυμώνω γιατί είναι κάτι που γίνεται μόνο του. Δεν επιλέγω αυτό τον τρόπο σκέψης. Δεν τον ελέγχω. Μερικές φορές που έχω προσπαθήσει να πιέσω τον εαυτό μου ότι μου αρέσει να κάνω πράγματα που κάνουν άλλοι της ηλικίας μου, έχω αποτύχει γιατί από ένα σημείο και μετά δεν το χαίρομαι, αντιθέτως με αγχώνει. ΠΆΡΑ ΠΟΛΎ. Άλλοι δεκαοχτάριδες βγαίνουν τα βράδια, ξενυχτάνε και γυρίζουν ξημερώματα. Ξέρω ότι σε αυτή την ηλικία αυτό είναι το φυσιολογικό, αλλά δεν μπορώ αν το ακολουθήσω. Φοβάμαι, αγχώνομαι και πανικοβάλλομαι. Οπότε δεν βλέπω το λόγο να πιεστώ να μπω σε αυτή τη διαδικασία που θα μου δημιουργήσει τέτοια συναισθήματα.
Φοβάμαι πάρα πολλά πράγματα στον κόσμο, στην καθημερινότητα. Φοβάμαι να κυκλοφορήσω το βράδυ, φοβάμαι να πηγαίνω κάπου μόνη μου, φοβάμαι να κάνω κάτι καινούργιο, φοβάμαι τις αποφάσεις και τα ρίσκα. Ξέρω ότι τους φόβους μπορούμε και πρέπει να τους νικάμε, αλλά νιώθω πολύ αδύναμη για να το κάνω. Φοβάμαι επίσης ότι με τη συμπεριφορά μου και με τα τόσα πράγματα που φοβάμαι, θα χάσω και τους φίλους μου. Δεν θα βγεις μια φορά με τους φίλους σου, δε θα βγεις δύο, δεν θα βγεις τρεις, στο τέλος θα απομακρυνθείτε. Εκείνοι θα γίνουν ''φυσιολογικοί'' και εγώ θα βουτηχτώ περισσότερο στο βούρκο μου. Συνέχεια τα σκέφτομαι όλα αυτά, έχω γνώση του τι θα γίνει αν παραμείνω η ίδια, αλλά δεν έχω τη δύναμη να το αλλάξω. Δε νιώθω ''φυσιολογική'', τα περισσότερα παιδιά στην ηλικία μου έχουν ένα στόχο για το μέλλον τους και προσπαθούν να το πετύχουν με κάθε δυνατό τρόπο, γιατί έχουν ένα όραμα. Εγώ δεν έχω τίποτα. Αν μπορούσα να κάνω όποια δουλειά ήθελα, θα διάλεγα να κάνω αυτό που κάνω τώρα, να είμαι blogger. Να κάνω αυτό που αγαπάω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τώρα, και να μπορώ να ζω από αυτό. Αυτό για τον υπόλοιπο κόσμο δεν είναι φυσιολογικό, δεν μπορεί να είναι δουλειά, όπως για τους γονείς μου. Τους το είπα και που να καταλάβουν, μπλογκ έλεγα, μπλοκ έλεγαν..τι να εξηγήσω, δεν θα καταλάβει κανείς. Για εμένα όμως δεν είναι τόσο παράλογο, τόσες κοπέλες bloggers βλέπω στο εξωτερικό ότι ζουν από το blogging. Κι ίσως αυτό να είναι χειρότερο, να ξέρεις ότι σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου, κάποιοι ζουν το όνειρό σου κι εσύ εδώ δεν μπορείς να το αγγίξεις. Αν έπρεπε να διαλέξω μια ''φυσιολογική'' δουλειά, αυτή θα ήταν να ασχοληθώ με την αισθητική. Αλλά πόσο διατεθειμένος είσαι να παλέψεις για να κάνεις κάτι που δεν σε ευχαριστεί 100%;;
Δεν ξέρω αν είμαι φυσιολογική, δεν νιώθω φυσιολογική και δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ ή αν θα πρέπει να γίνω. Νιώθω ότι όλοι πάνε να με βάλουνε σε ένα καλούπι στο οποίο δεν ταιριάζω. Και πιέζομαι ασφυκτικά..Ελπίζω να μη σπάσω γιατί δεν ξέρω αν θα έχει επιστροφή.
Ελπίζω να μη φτάσω στα 30 μου και να συνειδητοποιήσω ότι έχω μετανιώσει για τις επιλογές που έχω πάρει. Ελπίζω να γίνει ένα θαύμα και να μπορέσω να ζήσω όπως θέλω, η δουλειά μου να είναι το blog μου και να με πιστέψουν όλοι όσοι τώρα με περνάνε για παλαβή και ανώριμη. Ελπίζω να μην καταλήξω μετά από χρόνια να σιχαίνομαι τη δουλειά μου και τη ζωή μου, επειδή προσπάθησα να κάνω αυτό που πρέπει, αυτό που κάνουν όλοι και όχι αυτό που θέλω. Αισθάνομαι σαν ένα μικρό παιδί που του ζητάνε όλοι και απαιτούνε να πάρει αποφάσεις και να σκέφτεσαι σαν 18χρονος..Νιώθω σαν παιδί που φτιάχνει φανταστικούς κόσμους για να επιβιώνει..Και αυτό θέλουν να μου στερήσουν...
Τόσες ώρες γράφω, κλαίω, κλαίω, γράφω..Έχω τρομερή ημικρανία και το πρόσωπο μου καίει. Πάντα έτσι καταλήγει, κάθε γαμημένη φορά..Μακάρι όλο αυτό να βοήθησε κάποιον που σκέφτεται έτσι και να δει ότι δεν είναι μόνος του...και να δω κι εγώ ότι δεν είμαι μόνη μου..Ελπίζω...
2 σχόλια
Κοριτσάκι μου γλυκό,χέσε τους ''φυσιολογικούς'' και έλα να δούμε το serbian film,να φάμε μέχρι σκασμού,να πούμε για υπερφυσικά πράγματα,να πούμε τα γνωστά κρύα και χαζά αστεία μας και αγκάλιασε την διαφορετικότητά σου!! Έχουμε γεννηθεί για να ξεχωρίζουμε,μην το παλεύεις άλλο λοιπόν,αγαπησέ το!! Σ'αγαπάμε όπως είσαι ρε weirdo<3!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠες τα ρε συ Αλεξάνδρα, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗλιάνα μου δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο και αυτό είναι οκ, άλλοι γουστάρουν να βγαίνουν στα μπουζούκια και να ξενυχτούν και άλλοι να κάθονται μέσα και να βλέπουν ταινίες και ντοκιμαντέρ! Προσωπικά ανήκω στη 2η κατηγορία, ακόμα και σαν 18χρονη δεν ήμουν ποτέ το party animal, προτιμούσα πιο χαλαρά πράματα! Και αν οι φίλοι σου είναι πραγματικοί και σωστοί όπως είπε η Αλεξάνδρα θα πρέπει να καταλάβουν και να σεβαστούν ότι δεν σας αρέσουν τα ίδια πράματα.
Όσο για το θέμα δουλειά είσαι μικρούλα ακόμα για να αγχώνεσαι από τώρα, δεν είναι υποχρεωτικό να έχεις αποφασίσει από τα 18 τι επάγγελμα θα ακολουθήσεις. Άσε που έτσι όπως είναι τα πράματα τώρα τίποτα δεν είναι σίγουρο, για αλλού μπορεί να ξεκινήσεις και αλλού να καταλήξεις. Ζήσε το τώρα, κάνε πράματα που σου αρέσουν και σταμάτα να αγχώνεσαι τόσο!
Α επίσης το να είσαι διαφορετική δεν είναι κακό, λίγοι θα το εκτιμήσουν ναι μεν, αλλά αυτοί οι λίγοι θα το εκτιμήσουν πολύ! ;) Φιλάκια πολλά πολλά!! x