Untold stories...| Chapter 1
6/27/2015 08:25:00 π.μ.
''Εκείνη τη βροχερή μέρα συνειδητοποίησε ότι μισούσε τη δουλειά της. Δεν ήξερε όμως τι ακριβώς μισούσε σε αυτή. Το αφεντικό που της φώναζε συνέχεια; Τους αδιάκριτους και φορτικούς συναδέλφους της; Ή μήπως τον ενοχλητικό ήχο του τηλεφώνου που δεν σταματούσε να χτυπάει;
Χωρίς να το καταλάβει το μυαλό της ταξίδευε στη Νότια Αγγλία. Έδιωξε για μια στιγμή τις αγχώδεις σκέψεις που έκανε πριν και συλλογίστηκε για λίγο το Brighton. Τα τελευταία της καλοκαίρια τα περνούσε εκεί, μόνη της, μακριά απ' όλους και απ' όλα. Είχε βρει εκεί τυχαία μια ερημική παραλία κοντά στη μικρή μονοκατοικία που έμενε.
Κανένας δεν πήγαινε σε αυτή την παραλία επειδή δεν ήταν κοσμική, δεν είχε καφετέριες, μουσικές και φασαρία. Για εκείνη όμως ήταν το πιο ωραίο μέρος πάνω στον πλανήτη, εκεί ένιωθε ήρεμη και ξεκούραστη. Έτσι πέρναγε τα τελευταία καλοκαίρια, στη μικρή μονοκατοικία με τον περιποιημένο κήπο γεμάτο καμέλιες και δροσερό, κοντό γρασίδι, στην ερημική παραλία με τα καθαρά γαλαζοπράσινα, βαθιά νερά και πάντα συντροφιά με τα βιβλία της.
Στο σπίτι τριγυρνούσε και ο Κάρλος, ένας μεγάλος γκρι γάτος με λαμπερά πράσινα μάτια. Δεν ήταν δικός της, αλλά όταν αλήτευε από τα αφεντικά του, πήγαινε και της κρατούσε συντροφιά κουλουριάζοντας στα πόδια της. Πόσο θα ήθελε να μείνει για πάντα εκεί, στο Brighton! Ίσως να μετακόμιζε εκεί κάποια στιγμή, ίσως σε 2-3 χρόνια, ίσως...
''Ντρίιν!'', ''Ντρίιν!''. Αυτές τις υπέροχες σκέψεις και τα όνειρα της, διέκοψε ο πιο ενοχλητικός ήχος του κόσμου, το τηλέφωνο. Εκείνη τη στιγμή το μισούσε όσο τίποτα άλλο -όχι τόσο για τον διαπεραστικό, εκνευριστικό του ήχο- όσο για το γεγονός ότι την επανέφερε στην σκληρή, ανιαρή πραγματικότητα που την έπνιγε. Ήξερε ότι έπρεπε να σηκώσει το τηλέφωνο και να απαντήσει, ακόμα κι αν δεν ήθελε. Ίσως τα όνειρα της έπρεπε να περιμένουν...
-Εταιρία Ντόναχιου, θέση 261, πως μπορώ να βοηθήσω;;...''
Αυτή ήταν η μικρή ιστορία που έγραψα πριν περίπου 1 χρόνο! Πως σας φάνηκε;; Πείτε μου στα σχόλια πως σας φάνηκε, θέλω πολύ να μάθω, όποια κι αν είναι η γνώμη σας! Ελπίζω να σας άρεσε, εμείς θα τα πούμε στο επόμενο post, μέχρι τότε...
Να περνάτε καλά και πολλά φιλιά!!
2 σχόλια
Πολύ όμορφη ιστορία, μου άρεσε και το οτι την τοποθέτησες στην Αγγλία <3 κι εγώ μικρή έγγραφα πολλές ιστορίες αλλά σε πιο θριλερ mode και σε νοιώθω πως είναι να σ έρχεται η έμπνευση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ σ' ευχαριστώ πάρα πολύ <3 Έχω γράψει κι εγώ 2 ιστορίες τρομακτικές, αλλά σταμάτησα γιατί φοβόμουν κι εγώ η ίδια χαχα :P Πολλά φιλιά!! :)
Διαγραφή