Untold Stories...| Chapter 2

9/16/2015 10:30:00 π.μ.

Πριν από 1-2 μήνες είχα δημοσιεύσει μια από τις ιστοριούλες που έχω γράψει. Όπως σας είχα πει και σε εκείνο το post (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ), δεν είναι ότι γράφω συχνά, έχω γράψει μόνο 2-3 μικρές ιστορίες κατά καιρούς. Έχω συχνά ''αναλαμπές'' για να γράψω ιστορίες αλλά όταν κάθομαι να τη φτιάξω στο μυαλό μου καλά και να τη γράψω, δεν τα καταφέρνω και δεν βγαίνει ικανοποιητικό το αποτέλεσμα. Την 1η ιστορία που είχα δημοσιεύσει, την είχα γράψει ένα πρωί που ξύπνησα και μου ήρθε έτσι ξαφνικά η έμπνευση. Αυτή όμως η ιστοριούλα που θα σας δείξω σήμερα, στην πραγματικότητα ήταν μια άσκηση στη λογοτεχνία της Β' Λυκείου. Η άσκηση ήταν πάνω σε ένα ποίημα του Καββαδία και έπρεπε να γράψουμε τη σελίδα από το ημερολόγιο (όχι σαν τα κοριτσίστικα ημερολόγια με λουλουδάκια και καρδούλες!) ενός ναυτικού. Εγώ σκέφτηκα αυτό, είμαι ικανοποιημένη με την τελική ιστοριούλα και σκέφτηκα να σας τα δείξω μιας και την έχω κρατήσει! Ορίστε λοιπόν, καλή ανάγνωση..:

 Τετάρτη, 25/11/1962

     Είναι 2 τα ξημερώματα και έχουμε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα. Μα ποια πατρίδα; Ποιο σπίτι; Πλέον πατρίδα μου είναι η θάλασσα και σπίτι μου το σαπιοκάραβο του καπετάνιου, το ''καμάρι'' του όπως λέει. Ανάμεικτα όμως τα συναισθήματα. Ούτε χαρά, ούτε λύπη. Μόνο νοσταλγία. Για αυτά που ζήσαμε, για αυτά που περάσανε και φύγανε. Το μόνο που με παρηγορεί είναι το συναίσθημα που θα νιώσω στο αντίκρυσμα των δικών μου και ιδιαίτερα της κόρης μου. 
    Από τα γράμματά τους, που μου γράφουν ότι είναι καλά, παίρνω δύναμη τόσο καιρό για να πολεμάω τις φουρτούνες, τις αναποδιές και τα χίλια πρόσωπα της θάλασσας. Καμιά φορά τα βράδια, που ο ύπνος δε με πιάνει, κοιτάω τα γράμματά τους. Τα διαβάζω ξανά και ξανά και τους φέρνω νοητά κοντά μου. Κι έτσι γαληνεύω και κοιμάμαι ήσυχος...
    Μα τώρα όλα αυτά τελείωσαν. Σε κάποιες ώρες θα είμαι εκεί, κοντά τους, να τους αγκαλιάσω, να νιώσω τη ζεστασιά της αγάπης τους. Να τους κοιτάξω βαθιά μέσα στα μάτια και να γαληνέψω πάλι.
    Θα μου λείψει η θάλασσα, αυτή η άτιμη γυναίκα με τα χίλια πρόσωπα και τα μυριάδες συναισθήματα..Θα μου λείψει, μα πιο πολύ μου έχει λείψει η οικογένειά μου.
    Την επόμενο φορά αν αξιωθώ να γράψω σε τούτες, τις ποτισμένες αλμύρα σελίδες, θα είμαι στη στεριά. Καληνύχτα.
Αυτή ήταν λοιπόν και η 2η ιστορία που έχω γράψει! Πως σας φάνηκε;; Πείτε μου στα σχόλια αν σας άρεσε! Εμείς θα τα πούμε στο επόμενο post, μέχρι τότε..
Να περνάτε καλά και πολλά φιλιά!!

Share This Story

Tags: , ,

You Might Also Like

2 σχόλια